فتق کشاله ران

علت اصلی ایجاد فتق‌های شکمی ضعف یا نقص در جدار دیواره شکمی یا افزایش فشار بر آن در یک ناحیه است. فتق مغبنی فتق شکمی است که در ناحیه کشاله ران اتفاق می‌افتد. فتق مغبنی شایعترین نوع فتق شکمی است که در مردان ۷ برابر شایع تر از زنان می‌باشد
از عوامل شایع بروز فتق می‌توان به: عوامل اکتسابی: سن بالا، وجود فتق رانی برروی بروز فتق مغبنی، وجود بیماری‌هایی همراه مثل: آسم، بیماری‌های ضعیف کننده و آوردن فشار به بدن به گونه‌ای که فرد جسم سنگینی را بلند کند البته در این مورد آنقدر که عموم برای آن اهمیت قائلند مهم نیست. در بچه‌ها، نارس بدنیا آمدن کودک، جنس مذکر، … همچنین عللی چون ارثی یا فامیلی و کسانیکه در بدو تولد دچار دررفتگی مادرزادی سر استخوان ران بوده‌اند، از علل مساعدکننده است. فتق مَغبـِنی بسته به کالبدشناسی آن میتواند مستقیم یا غیر مستقیم باشد.

درمان اساسی فتق مَغبـِنی جراحی و ترمیم فاسیا و جدار شکم است هرچند احتمال عود و بروز عوارض (مانند دردهای مزمن، انسداد روده) بالاست. جراحی به روش لاپاروسکوپیک اغلب روش ترجیحی ترمیم فتق (هرنیورافی) است. در موارد عدم جراحی اقدامات نگهدارنده مانند استفاده از فتق بند و اجتناب از افزایش فشار داخل شکم (مانند سرفه و زورزدن) پیشنهاد میشود. در صورت استفاده از لاپاروسکوپی احتمال خونریزی، عفونت و درد های مزمن پس از جراحی کاهش می یابد. اما از طرف دیگر ریسک آسیب خوردن اندام های دیگر در صورتیکه جراح ناوارد باشد، کمی بیشتر است. جراح وارد این عمل خاص، باید بیش از 200 عمل جراجی فتق به صورت لاپاروسکوپیک در سال انجام دهد و تجربه سایر جراحی های لاپاروسکوپیک به تنهایی کافی نیست. اگر فتق دو طرفه باشد، ترجیح روش جراحی لاپاروسکوپیک به جراحی باز بیشتر خواهد بود، چرا که هر دو طرف را می توان هم زمان جراحی کرد بدون اینکه نیاز به بازکردن بیشتر بدن وجود داشته باشد.

جراحی لاپاروسکوپی عمدتاً درد کمتر، جای زخم کمتر و نیاز کمتر به ماندن در بیمارستان نسبت به انواع دیگر جراحی است. فتق‌ها معمولاً به وسیله اعمال جراحی لاپاروسکوپی بهبودی بهتری می‌یابند تا اینکه از طریق عمل جراحی باز مورد درمان قرار گیرند. استفاده از یک تکه شبکه‌ای از پلی‌تترافلورواتیلن (مش) در خلال لاپاروسکوپی می‌تواند شانس بازگشت را کم کند.